NAJPOPULARNIEJSZE RASY KOTÓW

KOT SYJAMSKI
 		KOT MAINE COON
 KOT BRYTYJSKI





Koty syjamskie pochodzą z Dalekiego Wschodu (Syjam to współczesna Tajlandia). Pierwsze wzmianki o nich pojawiły się już w XVI wieku.


Pierwsze wzmianki o kotach przypominających dzisiejsze syjamy pochodzą już z roku 1350, z książeczki o zwierzętach powstałej w Tajlandii. Sugeruje to, że koty syjamskie są jedną z najstarszych i najdłużej znanych ras. Ich geneza nie jest jednak do końca znana. Przypuszcza się, że przodkami syjamów są koty bengalskie, nubijskie oraz azjatyckie domowe. To ich krzyżówki potencjalnie mogły dać początek nowej rasie.


Początkowo opiekunami kotów syjamskich mogły być jedynie rodziny królewskie.
W 1884 roku konsul brytyjski otrzymał parę tych kotów od króla syjamu. I tak dotarły one do Europy, gdzie rozpoczęły pokazy na wystawach, a także w ogrodach zoologicznych.

Kot maine coon pochodzi z Ameryki Północnej. Jego historia jest dość zawiła, ponieważ na temat początków tej rasy krąży kilka opowieści. Według jednej z  nich, przodkowie maine coona żyli w stanie Maine.

 Maine coon miał powstać w wyniku skrzyżowania dziko żyjących kotów z szopem praczem – stąd też pochodzi jego nazwa (Maine – nazwa stanu, coon od raccon czyli szop). Inne źródła podają, że tamtejsze koty miały zostać skrzyżowane z persami i angorami – kotami królowej Marii Antoniny, które przybyły do Ameryki razem z kapitanem Cloughem.

Najbardziej prawdopodobna wydaje się trzecia hipoteza, która zakłada, że do powstania rasy maine coon przyczynili się wikingowie. W ich podróży do Nowego Świata miały towarzyszyć im norweskie koty leśne, które z wyglądu przypominają koty maine coon. W wyniku skrzyżowania ich ze sobą powstał kot rasy maine coon. 







Kot brytyjski jest jedną z najstarszych europejskich ras. W przeciwieństwie do innych ras, których historia opiera się często na mitach i legendach, pochodzenie kota brytyjskiego jest dość dobrze udokumentowane. Przodkowie tych kotów przywiezieni zostali do Europy z Egiptu. Rzymianie upodobali je sobie szczególnie, a to za ich wspaniałe umiejętności łowieckie, które okazały się bardzo pomocne w ochronie zapasów żywności przed szkodnikami. Podobnie fakt, że niektórzy cesarze, w tym August (63 pne - 14 ne), byli wielkimi wielbicielami kotów, poważnie umocnił ich pozycję w ówczesnym świecie.

Razem z legionami rzymskimi, maszerującymi poprzez Europę, wędrowały i koty, zabierane przez legionistów do pilnowania zapasów żywności przed szkodnikami. Nie wiemy dokładnie, kiedy przodkowie kota brytyjskiego przybyli na Wyspy, ale najprawdopodobniej było to po 2 wieku naszej ery, kiedy rzymska kolonizacja w Brytanii była już ustanowiona.